Belevenissen van wijnimporteurs: zoek het wijnhuis
Geplaatst op 25 januari 2022
Het vinden van geschikt wijnhuis kan een flinke uitdaging zijn en al helemaal als je de verkeerde maand uit kiest, je het huis niet kunt vinden en als klap op de vuurpijl de wijnmaker je afspraak vergeet terwijl jij speciaal daarvoor vanuit Nederland naar Kroatië bent gereden. Een nieuwe blog over de belevenissen van wijnimporteurs.
In 2014 begon onze zoektocht naar wijnhuizen in Dalmatië online. Mario had allerlei interessante wijnhuizen opgezocht en per mail aangeschreven. Nou kan wachten op een antwoord bij Dalmatiërs soms wel even duren, van wij huis Vina Carić kregen we per ommegaande een reactie. Natuurlijk wilden ze ons ontvangen, dus een afspraak werd direct gepland.
De periode waarin wij op zoek gingen naar geschikte partners was echter wat ongelukkig gepland. Laten we het houden op een beginnersfoutje, maar proefafspraken plannen in september, als de druivenoogst in volle gang is, wordt niet overal even gretig aangenomen.
Toch hadden we een aantal afspraken op het langgerekte eiland Hvar, het Ibiza van Kroatië dat we met een veerboot vanuit de havenstad Split aandeden. In het kleine dorpje Svirče zijn twee wijnhuizen van belang. Middenin het dorp staat een groot niet te missen gebouw. Dit is de wijnmakerij van de coöperatie PZ Svirče met 220 leden. Maar dit huis zochten we nu niet, hier zouden we pas de volgende dag een afspraak hebben. In het dorp is nog één wijnmaker die niet is aangesloten bij de coöperatie en lekker zijn eigen koers vaart. Dit is Ivo Carić en naar hem waren we nu op zoek.
De adressering is niet heel helder in dit soort dorpen. Er zijn geen straatnamen. Als adres hadden we dan ook alleen gekregen: Vina Carić, Svirče, en daarmee moesten we het doen.
Drie oude mannen en een brommer
Na het passeren van het plaatsnaambord Svirče duurt het hooguit anderhalve minuut tot je het bord ‘einde Svirče’ passeert. En zo waren we al een keer of drie het dorp heen en weer gereden zonder ook maar enige aanduiding van Vina Carić te vinden. Het dorp leek ook redelijk uitgestorven op drie oude mannetjes na die op een bankje langs de kant van de weg zaten te koekeloeren. Dat wij met een Nederlands kenteken langs kwamen rijden was waarschijnlijk de belangrijkste gebeurtenis van de dag en we werden dan ook iedere keer nagestaard.
We waren inmiddels al ruimschoots voorbij de afgesproken bezoektijd en we vroegen ons af of het wijnhuis eigenlijk wel bestond. ‘Maar’, opperde ik naar Mario, ‘kun jij het niet aan die mannetjes vragen, want dat soort mannetjes weten op één of andere onverklaarbare wijze altijd alles.
Nou bleek de naam Carić niet helemaal voldoende informatie voor de heren aangezien het halve dorp Carić bleekte heten. Godzijdank spreekt Mario goed Kroatisch want na een uitgebreide uitleg van wie we nou eigenlijk zochten werd ons verteld dat we even moesten wachten.
Vanuit het niets kwam er nog een vierde man aanrijden opeen oude brommer. ‘Rij maar achter hem aan’ werd ons verteld, ‘hij brengt jullie naar Vina Carić. Op hoge snelheid reden we achter de man aan door een paar kleine steegjes waarvan we niet hadden gedacht dat het de bedoeling ooit is geweest om er met een auto doorheen te rijden, tot we opeens voor een oud woonhuis midden in het oude centrum van het dorp stonden. De man op de brommer gebaarde dat dit de plek was waar we moesten zijn.
Schaamrood op de kaken en baby onder de arm
We stapten uit en riepen bij de voordeur of er iemand thuis was. Er kwam een vrouw naar buiten met een baby onder haar arm. Dit bleek Ivana Carić te zijn, de vrouw van de wijnmaker waarmee wij een afspraak hadden gemaakt. Het huis bleek ook gewoon een woonhuis te zijn en niet de wijnmakerij.
Met het schaamrood op haar kaken bekennen dat ze onze afspraak volledig was vergeten. ‘Het is oogsttijd, en mijn man is druk bezig in de kelder om de druivenoogst van vandaag te persen. Maar we kunnen er wel even naartoe gaan’, vervolgde ze. En precies hier werd het eerste plantje gezaaid van onze succesvolle samenwerking. De gastvrijheid en flexibiliteit waren overweldigend.
De twee oudere kinderen werden bij de buren gestald en met de jongste baby onder de arm togen we naar de oude wijnkelder waar we kennismaakten met haar man Ivo die druk doende was de juist geoogste Plavac Mali druiven te persen. We dronken ‘wijn’ van enkele dagen oud en werden uitgenodigd in de lokale konoba (een soort lokale herberg) waar de baby op een bank te slapen werd gelegd zodat wij hier hun wijnen konden proeven. En dit waren stuk voor stuk prachtige wijnen van bijzondere autochtone druiven als Bogdanuša en de eerder genoemde Plavac Mali.
Super wijnmaker
De passie en het vakmanschap spatten van de wijnen af. Toen Ivo Carić zich later bij ons in de konoba voegde vroeg ik Mario ‘wil je die man alsjeblieft in het Kroatisch vertellen dat hij enorm goede wijnen kan maken?’
Toen we na een zeer fijne eerste ontmoeting weer in de auto terug naar ons appartement zaten wisten we één ding zeker: dit is het eerste wijnhuis waarmee wij in zee wilden gaan. Dat één van de wijnen van dit unieke wijnhuis niet veel later geschonken zou gaan worden in een driesterrenrestaurant in Nederland geschonken zou gaan worden konden we toen alleen nog maar over dromen. Maar daarover gaat een volgende blog…
