Belevenissen van wijnimporteurs

Geplaatst op 6 februari 2022

Soms heb je een kleine duw nodig om te beseffen dat je business-idee levensvatbaar is. Inmiddels is Kroatische wijn bezig redelijk mainstream te worden, maar daar is wel een lange weg aan vooraf gegaan. Toen wij net begonnen als wijnimporteur werd een van onze eerste klanten het driesterrenrestaurant De Librije. Dat heeft ons een enorme ‘boost’ gegeven maar het ging niet zonder slag of stoot. Lees hier het begin van iets moois.

We hadden amper onze eerste schreden op het pad van wijnimporteur gezet of we werden al uitgenodigd om onze wijnen bij driesterrenrestaurant de Librije te laten proeven. Eigenlijk hadden we geen idee of onze wijnen wel het kwaliteitsniveau van een sterrenzaak hadden of onderscheidend genoeg zijn. Toch hadden we de stoute schoenen aangetrokken. Via Linedin had ik Jonnie en Thérèse Boer toegevoegd en ze vervolgens een bericht gestuurd.

Thérèse krijgt honderden van die berichten en het is een wonder dat wij in die brei van persoonlijke aanbevelingen zijn komen bovendrijven. Blijkbaar had mijn bericht iets getriggered bij Thérèse want we kregen een mail van Sabas Joosten, de (toenmalige) hoofdsommelier voor een proefafspraak.

Later begrepen we van Sabas dat we inderdaad een bijzondere snaar hadden geraakt bij Thérèse. Iedere zaterdag scrollt zij door alle smeekbede’s en bij die van ons bleef ze steken. 'Met deze jongens moet jij maar eens een afspraak maken', sprak zij tot Sabas.

Nieuwe vondst

En zo zaten we op een dinsdagochtend vroeg in de auto naar Zwolle. Wijn proeven doe je in de ochtend want dan is je smaak nog schoon, dus we hadden al een afspraak om tien uur in de ochtend. Achterin de auto stonden twee koelboxen. De ene box was aangesloten op de elektra en stond zacht te spinnen om de witte wijnen mooi op temperatuur te houden. In de andere box stonden de ongekoelde rode zusjes.

We waren geen van beiden ooit in een restaurant met een Michelin-ster geweest, laat staan in het met drie sterren bekroonde De Librije. We hadden dan ook eigenlijk geen flauw benul van hetgeen ze naar op zoek waren. Desondanks hadden we toch voor ons gevoel een zorgvuldig uitgekozen selectie wijnen mee die vooral bestond uit, geheel conform ons bericht op Linkedin, wijnen van unieke autochtone druiven die vooral gemaakt zijn door zeer gepassioneerde wijnmakers bij kleine familiebedrijven.

En dat bleek later onze troef te zijn. Een Michelin-ster bemachtigen is al een behoorlijke opgave, maar hem behouden is zo mogelijk nog lastiger. De Librije heeft al jarenlang drie sterren, een prestatie die je uitsluitend kunt behalen als je hele team continu bezig is je gasten, en dus ook de gastronomische inspecteurs, te verrassen met nieuwe vondsten. Dat geldt uiteraard voor de chef maar evengoed voor de sommelier die een enorme bijdrage kan leveren aan een verrassende smaakbeleving van de gast.

Groot probleem

Voordat we bij De Librije waren moesten we onderweg nog wel even een kwaliteitscontrole uitvoeren. Want wat een blammage zou het zijn als je bij het beste restaurant van Nederland mag aanschuiven en je wijn blijkt een fout te hebben. Dus rolde even na negen uur in de ochtend onze auto uit op de laatste parkeerplaats langs de A28 richting Zwolle.

De achterklep ging open en één voor één trokken we de flessen wijn open. Met een echt wijnglas stond ik daar op de parkeerplaats de wijnen te proeven. Wel professioneel uiteraard, dus uitspugen. En niet in een spuugbak maar gewoon in de bosjes naast de picknicktafel.

Aan beide kanten naast ons stond een auto geparkeerd. De auto rechts van ons was een standaard leaseauto met daarin een type vertegenwoordiger in een slechtzittend pak. Hij zat leunend op zijn stuur in zijn koffie te roeren terwijl hij gadesloeg wat wij aan het doen waren. Terwijl ik een slok wijn in mijn mond nam keek ik hem recht in zijn ogen aan en ik hoorde hem denken: ‘gast, jij hebt echt een heel groot probleem’.

Razend tempo

Een klein halfuur later draaiden we het ‘erf’ van De Librije op met alle goedgekeurde wijnen geopend achterin. Voor het imposante gebouw stonden diverse luxe limousines geparkeerd waar wij onze bestickerde bedrijfsauto gewoon naast hebben gezet. Dat is de enige en laatste keer geweest dat we daar hebben geparkeerd en het is ook de enige keer geweest dat wij door de statige voordeur naar binnen zijn gekomen.

We werden ontvangen door een charmante gastdame met licht Zwols klanken en met name dat accent brak de spanning voor ons enigszins. Je vormt je een heel chique beeld bij een dergelijke restaurant en opeens kom je erachter dat het ook gewoon mensen zijn. Vervolgens bleek Sabas ook een gewone vlotte jongeman te zijn die ons voorging naar het Librije Atelier waar de proeverij plaatsvond.

Op hoog tempo werden onze wijnen doorgeproefd waarbij Sabas in razend tempo op zijn telefoon proefnotities maakte. Maar nog steeds hadden we geen idee of we eigenlijk wel iets goeds hadden. Echter op dat moment maakte dat nog niet uit. We waren met ‘niets’ gekomen dus het zou ook niet erg zijn om met niets huiswaarts te keren. Maar toch, een beetje erkenning krijgen zou best leuk zijn.

En die kwam. Nadat alle wijnen op hoog tempo professioneel geproefd waren ging Sabas achterover zitten, keek ons aan en zei: ‘ik moet jullie zeker complimenteren. Er is niet één wijn bij die niet goed is. Uiteraard zijn er wel een paar bij die ik wat spannender vind voor ons en daarom zijn er drie wijnen die ik graag even achter wil houden om ze aan Thérèse te laten proeven’.

Waarschijnlijk hebben Mario en ik daar allebei heel verbaasd zitten kijken. Hoorden we hem dit nou goed zeggen? Een paar minuten gelden ging het voor ons gevoelsmatig nog nergens om en nu voelde het opeens alsof we door waren naar de volgende ronde van Idols.

Uitsmijter ham en kaas

Een half uur later zaten we nog steeds vol verbazing in de auto terug naar Amsterdam. Konden we voor de proeverij geen hap door onze keel krijgen vanwege de spanning, hadden we nu de druk van de ketel was, en we een soort euforisch gevoel hadden, opeens beide gruwelijke trek.

Achteraf vroegen mensen ons: ‘hebben jullie toen bij De Librije gegeten dan?’ Nee natuurlijk niet, zo werkt dat niet. Het is een zakelijke afspraak. Maar wil je weten wat we wel gegeten hebben? Na een twintig minuten rijden doemde langs de snelweg een AC Restaurant op. Daar hebben we allebei de grootste uitsmijter besteld die ze konden maken en hij smaakte lekkerder dan ooit tevoren.

Vervolgens was het een paar weken totaal stil terwijl het voor ons nu toch wel interessant begon te worden. We wilden nu ook daar naar de volgende ronde. En toen kwam er mail. Of we van twee wijnen nog samples langs konden brengen. Want Johnny had een nieuw gerecht bedacht en ze wilden testen of één van die wijnen er bij paste.

Aangezien wij van de directe actie zijn sprongen we de volgende dag direct in de auto om onze trofeeën in Zwolle af te leveren. Tenminste dat hadden we gehoopt. Tot bleek dat het Paasmaandag was en het restaurant gesloten was. Alle deuren van de voormalige vrouwengevangenis waren hermetisch gesloten.

Cubaanse stress

Met een paar dagen vertraging waren de wijnen uiteindelijk wel op de plek van bestemming, deze keer keurig via de leverancierstoegang afgeleverd. En vervolgens kon weer het gewraakte wachten beginnen.

Tot er opeens op een zaterdagavond laat een whatsapp-bericht van Sabas binnen kwam. Daarin viel te lezen dat, afhankelijk van de korting die we konden geven, de Plovac Ploški 2009 van Vina Carić was geselecteerd om in een arrangement een specifiek gerecht te begeleiden.

De timing had echter niet slechter gekund. Ik zat op dat moment in Havana op Cuba waar het internet van abominabele kwaliteit was en ik maar één uur verbinding per dag had. En in dat uur moest ik alles rondbreien. De deal met Sabas en, niet geheel onbelangrijk, ik moest de wijn bestellen bij het wijnhuis omdat we maar een hele kleine voorraad van de betreffende wijn hadden.

Ook al was het een dure wijn, met het verkoopargument dat de wijn in De Librije geschonken wordt raak je de wijn wel kwijt. Dus legde ik bij Ivana, de vrouw van de wijnmaker, het verzoek neer om maar zo snel mogelijk een hele pallet klaar te zetten voor ons. Een pallet met 600 flessen is wellicht niks voor een grote producent maar wel voor ons als startend importeur en ook voor een wijnhuis dat maar 30.000 flessen per jaar produceert.

Zo bijzonder

En zo werd een paar weken later deze bijzondere wijn, de Plovac Ploški van Vina Carić, geserveerd in De Librije bij een gerecht dat qua smaak alle kanten op gaat: Kamper lam, met paddenstoelen, zeewier, yoghurt en gezouten citroen.

En een succes was het zeker. Iedere zaterdagnacht weer kreeg ik van Sabas een appje met de nieuwe bestelling. Dat ging over hoeveelheden die ik niet helemaal kon rijmen net het formaat van het restaurant maar daar heeft Sabas later een verklaring voor gegeven. Als je in De Librije dineert maakt het budget niet echt meer uit. En de gasten vonden onze wijn zo bijzonder dat ze na afloop van het diner in de aanpalende winkel, Librije’s Atelier, nog meerdere flessen mee naar huis namen.

Groot nieuws

In Kroatië was het overigens ook groot nieuws. In de Slobodna Dalmacija, de tweede krant van het land, heeft een paginagroot artikel gestaan over hoe bijzonder het toch was dat een wijn van een piepklein wijnhuisje op het Dalmatische eiland Hvar terecht is gekomen op de wijnkaart van het met drie Michelin-sterren bekroonde beste restaurant van Nederland.

En hoe bijzonder de wijn was werd zelfs nog eens benadrukt in de Lekker 500 van 2017. Bij de recensie van de Librije, die dat jaar weer is uitgeroepen tot beste restaurant van het land, stond de wijn specifiek benoemd. De inspecteur schreef dat sommelier Sabas Joosten bij het gerecht 'de zeer verrassende Plovac Ploški' schonk die was '...te vergelijken met een rijpe Toscaan'.

Op alle beurzen en bij alle proeverijen waar we daarna deze wijn nog veelvuldig hebben laten proeven zagen we altijd weer dezelfde verraste gezichten en riepen de mensen: 'wow, zoiets heb ik nog nooit geproefd'. En om dan nog maar af te sluiten met de woorden van Wineprofessional organisator Jan Van Lissum, die zei bij het proeven van deze wijn: 'dit noemen we een wijn met vierkante ballen'.


P.S. De jaargang 2013 die we momenteel beschikbaar hebben doet bepaald niet onder voor de jaargang 2009. Proeven?

Terug naar Belevenissen van wijnimporteurs